Prolog

"Są ta­cy, którzy uciekają od cier­pienia miłości. Kocha­li, za­wied­li się i nie chcą już ni­kogo kochać, ni­komu służyć, ni­komu po­magać. Ta­ka sa­mot­ność jest straszna, bo człowiek uciekając od miłości, ucieka od sa­mego życia. Za­myka się w sobie." - Jan Twardowski

Paryż, 12 grudzień 2011r.

Godzina 01:48.

Weszła przez frontowe drzwi, w dłoni trzymając klucze. Była przerażona. Jej serce biło jak oszalałe, a łzy w oczach już całkowicie zamgliły jej widoczność. Z trudem zamknęła się od środka i upadła na kolana, łkając cicho. Starała się nie myśleć o tym co ją spotkało, wypierała z głowy wszystkie myśli, postępując prawie jak robot: bez uczuć i automatycznie. Jej beżowy płaszcz był cały podarty, podobnie jak czarne spodnie. Bluzki nie miała w ogóle. Zsunęła z siebie odzież wierzchnią, całe jej ciało było poobijane, stanik naderwany i brudny, a sińce na nadgarstkach uzupełniały krwawe ślady. Z trudem doczołgała się do łazienki, w której zwróciła całą zawartość swoje żołądka. Jęknęła głośno i podbierając się na muszli klozetowej stanęła na prostych nogach. Rozebrawszy się do naga, włożyła ubrania do worka, a ona sama weszła do wanny. Nie chciała na siebie patrzeć w lustrze, bo wiedziała, że to skończyło by się kolejnymi wymiotami. Zerknęła w dół. Po jej nogach spływała krew, włosy były zakurzone, a usta nabrzmiałe i poranione. W jej włosach zostały jeszcze resztki spermy, wymieszanej z błotem i krwią. Zapłakała głośno, nie mając siły odkręcić wody. Czemu to spotkało właśnie ją? Dlaczego szef wypuścił ją z pracy, godzinę przed czasem. Przecież gdyby została, to.. Do łazienki ktoś zapukał. Otworzyła oczy szerzej, a jej ciało zastygło w bezruchu, ze strachu. Była sparaliżowana, myślała, że to on. 

- Maya, to Ty? Maya, co się dzieje? - Usłyszała kobiecy głos, a jej ciało zrelaksowało się nieco. Zupełnie zapomniała o Rosalie. Zamiast jej odpowiedzieć, z jej gardła wydobył się kolejny szloch. Rose nie czekając na pozwolenie, weszła do środka, a widok, który zastała sparaliżował ją kompletnie.

- Z...Zgwałcili m-mnie-e - wyjąkała, a jej ciało odmówiło posłuszeństwa. Ostatnie co pamięta, to jej przyjaciółka stojąca w drzwiach, która nagle zrywa się ku niej.

Ponad rok później, 12:30. 

Paryż.

"Kochanie wróciłam" - pomyślała Maya, przekraczając próg mieszkania. Nie było jej tu miesiąc, a teraz... Specjalnie wróciła wcześniej, by zrobić niespodziankę współlokatorom i jej drugiej połówce. Swe kroki automatycznie skierowała do ich wspólnej sypialni, a tam zastała jego i ją... Pieprzących się, w ich wspólnym łóżku... Krzyczących w uniesieniu swoje imiona. Minęła dopiero dłuższa chwila, nim zorientowali się, że stoi w drzwiach. 

~* ~

Prolog za nami.

Rozdział pierwszy myślę, że pojawi się na dniach, bo ten prolog to tylko taka jakby mini zapowiedź. Liczę na komentarze, całuje i do przeczytania. Zajrzyjcie do zakładki "bohaterowie".